«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»

* Του Χρήστου Παθούλα

Ο ένας μετά τον άλλον, οι ήρωες του θεατρικού έργου «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ιταλού συγγραφέα Ντάριο Φο (φωτό κάτω), υψώνουν το ανάστημα και τη φωνή τους: «Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα; Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα “απαλλοτριώνουμε”. Κάνετε τη ζωή μας δυσβάσταχτη; Σας κάνουμε τη δική σας δύσκολη».

Η πολιτική κωμωδία που γράφτηκε το 1974 και μιλά για την επανάσταση των απλών πολιτών, όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο και οι απολύσεις είναι μαζικές, μοιάζει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Ελλάδας του σήμερα: Έστω και με κάποια χρονάκια καθυστέρηση, το ελληνικό …αντάρτικο ξεκίνησε.

Αυτό που με κάνει, όμως, να απορώ είναι η …αφετηρία. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί δημιουργήθηκε ένα κίνημα που αρνείται να πληρώσει τα διόδια κι όχι ένα κίνημα αντίθετο στους αστρονομικούς λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ και τα μπουγιουρντί της Εφορίας και των τραπεζών.

Δεν λέω, πανάκριβα τα διόδια και μαύρα χάλια το  ελληνικό οδικό δίκτυο, αλλά ποιος ταξιδεύει στις μέρες μας; Δεν περισσεύουν χρήματα και οι τσάρκες είναι περιορισμένες. Αντίθετα, η γιαγιά δίπλα στο σπίτι μου, πληρώνει κάθε μήνα την ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ κι ας μην έχει τηλεόραση!

Περισσότερες από εκατό χιλιάδες οικογένειες ζουν (;) χωρίς ρεύμα, πολλές περισσότερες με τον καθημερινό εφιάλτη των τραπεζών και οι συνταξιούχοι –χωρίς το ΕΚΑΣ πλέον- συνεχίζουν να ξηλώνονται για την Εφορία. Μήπως, τελικά, με το να μην πληρώνουμε διόδια δίνουμε απλά διέξοδο στην αγανάκτησή μας;

Τσιγάρο όπως ...διόδια

Η ίδια συζήτηση ισχύει και για τον αντικαπνιστικό νόμο. Ξεσηκώνονται οι –θεριακλήδες- Έλληνες για μην εφαρμοστεί και σβήσουν τα …φουγάρα. Την ίδια ώρα, όμως, ανάβουν το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο στο άκουσμα του εργασιακού νόμου που ισοπεδώνει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά δεν αγγίζει τους παχυλούς μισθούς των βουλευτών.

Δεν θα ήταν καλύτερα, λοιπόν, να μην εφαρμόζονται οι νόμοι που κάνουν κακό στην τσέπη μας -επομένως και στην υγεία μας; Κι ας πρέπει στην τελική να σβήσουμε το καρκινογόνο τσιγαράκι.

Είναι αποδεδειγμένο: όταν γενικεύονται οι αντιδράσεις, οι πολιτικοί κάνουν πίσω. Τελευταίο παράδειγμα το …τσιγαρόσημο που προσπάθησε –ευτυχώς ανεπιτυχώς- να επιβάλλει ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, αντί για την καθολική απαγόρευση (;) του καπνίσματος.