Η νομική, οι μετανάστες και το άσυλο

*Της Δέσποινας Θεοφανίδη

Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η κατάληψη της Νομικής Αθήνας από 250 μετανάστες που εισήλθαν στο κτήριο και ξεκίνησαν απεργία πείνας ζητώντας τη νομιμοποίησή των ίδιων, αλλά και όλων των μεταναστών που διαβιούν στη χώρα.

Την ίδια στιγμή το μπαλάκι των ευθυνών για την υπόθεση ανταλλάσσεται με σφοδρότητα μεταξύ των Υπουργείων Εσωτερικού, Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, των πρυτανικών αρχών, των φοιτητικών παρατάξεων και των κομμάτων.

Ποιος οδήγησε τους μετανάστες στη Νομική; Έχουν δικαίωμα να βρίσκονται εκεί; Πώς και πότε θα φύγουν; Μπορεί να επέμβει η Αστυνομία και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις; Καταλύθηκε το άσυλο; Μήπως πρέπει να καταργηθεί;

Ο Σύριζα και οι Οικολόγοι φαίνεται να επικροτούν την κατάληψη υπογραμμίζονται ότι «το άσυλο υπάρχει πρώτα από όλα για να στεγάζει κοινωνικούς αγώνες», ο Πρωθυπουργός διαμηνύει ότι πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί ο νόμος, οι υπουργοί Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, Άννα Διαμαντοπούλου και Χρήστος Παπουτσής  στρέφουν τα πυρά τους κατά των πρυτανικών αρχών διότι «η προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου είναι αποκλειστική τους αρμοδιότητα» και φυσικά ο Πρύτανης κ. Πελεγρίνης και η Ομοσπονδία των Πανεπιστημιακών θεωρεί υπεύθυνα τα Υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη γιατί δεν είχαν επέμβει έγκαιρα «ενώ τους είχε ζητηθεί».

Παράλληλα, έρχεται ξανά στην επιφάνεια (ώ, εκ του θαύματος) το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ζητά επανεξέταση του ασύλου, ο Πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς και το ΛΑΟΣ κατάργησή του, ο ΣΥΝ κάνει λόγο για «κυνήγι μαγισσών» και το ΚΚΕ για προσπάθειες που τελικά «βοηθούν όσους επιθυμούν την κατάργηση του ασύλου».

Και το αποτέλεσμα;

250 εξαθλιωμένες ψυχές στοιβαγμένες σε έναν αφιλόξενο χώρο, (γιατί μόνο αφιλόξενη μπορεί να χαρακτηριστεί μία κενή αίθουσα χωρίς καμία υποδομή φιλοξενίας ανθρώπων), μία ανεπαρκής και ασυντόνιστη μεταναστευτική πολιτική, ένα πολύπαθο πανεπιστήμιο άσυλο και μια πολιτεία που όσο αδυνατεί να προσφέρει λύσεις και ανθρωπιστική αντιμετώπιση στα προβλήματα των μεταναστών, τόσο θα διχάζει την κοινωνία.

Συμφωνώ βέβαια ότι η Νομική Αθηνών δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για την διεκδίκηση των αιτημάτων των μεταναστών. Όπως επίσης ότι η κατάσταση, ιδίως αν διαιωνιστεί επί μακρόν, κινδυνεύει να χάσει το συμβολικό της χαρακτήρα και να κριθεί ξεκάθαρη περίπτωση κατάχρησης του ασύλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Όμως, όσο κι αν κατανοώ τον μηχανισμό πρόκλησής τους, δεν μπορώ να συμμεριστώ τις απόψεις όσων με μανία φωνάζουν ότι η αστυνομία πρέπει να επέμβει και μάλιστα να τους «τινάξει όλους στον αέρα» ή να τους «πάρει φαλάγγι και να πάνε από κει που ήρθαν» (για να τα πιο ευγενικά μόνο από τα πολλά που διάβασα στα blogs). Όπως επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω τα αντανακλαστικά εκείνων που αντί να βγουν να μιλήσουν για το μεταναστευτικό, επιμένουν να δίνουν έμφαση στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Θα βρεθεί δηλαδή λύση αν καταργηθεί το άσυλο;

Δεν το νομίζω. Αναλογιστείτε μόνο αν κάθε φορά που δυσλειτουργούσε κάτι, εμείς το καταργούσαμε με τη λογική τύπου «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».

Όπως όμως λύση δεν είναι να καταργήσουμε το άσυλο, άλλο τόσο δεν είναι λύση «να «εξολοθρεύσουμε» όλους τους μετανάστες της Ελλάδας επειδή είμαστε ανίκανοι να κάνουμε μεταναστευτική πολιτική.

Οπότε, τι κάνουμε;

Καταρχάς, ψυχραιμία. Το να βρεθεί ένας ειρηνικός και ανώδυνος τρόπος να μεταφερθούν οι 250 σε χώρο, που να είναι και καταλληλότερος και μη πανεπιστημιακός είναι μία  λύση, κατά τη γνώμη μου, εφικτή (και πολύ περισσότερο αναγκαία).

Κατά δεύτερον (και κυρίως) Ανθρωπιά. Ας μην ξεχνάμε ότι σε τελική ανάλυση πέρα και πάνω απ’ όλα είμαστε (και εμείς και αυτοί) άνθρωποι. Κι αν σκύψουμε και τους κοιτάξουμε στα μάτια φοβάμαι ότι δεν θα δούμε τους επικίνδυνους ή εγκληματίες που αναμένουν κάποιοι. Θα δούμε ανθρώπους σαν κι εμάς, που έχουν όμως ζήσει όλα όσα εμείς δεν ζήσαμε και ευχόμαστε να μη ζήσουμε ποτέ.